Walk where your heart leads you

Şimdi bir durağanlık var. Biliyorum ki bu yeniden hızlanacak, şiddetlenecek günlerin habercisi. Sınavlar, ikamet işleri ardı ardına geliyor. İstanbul'a gidip ailemle vakit geçireceğim için manevi açıdan yaşadığım boşluğu dolduracağıma inanıyorum. Ne oluyor? Aslına bakarsanız ben hep aileyi ön plana koyan bir kızcağızdım fakat ciddi anlamda eksikliklerini hissetiğimi bu kadar net hatırlamıyorum. Bu da büyüdükçe ailenin değerini çok daha iyi anlamaktan geçiyor sanırım. Seneye burada olamayacağım için yalnızlığında verdiği boşlukla nasıl hissedeceğimi Allah bilir. Herkesin aynı amaçla gittiğini var sayarsak, aralarında daha iyi olmak zorundayım. Orada bir geleceğim olursa, maddi açıdan rahatlarım. Ailemin bana harcayacağı parayı düşününce üzülüyorum. Çünkü bunun için çok çalıştılar. Ben elimden gelenin çok daha üstünde çalışacağım. Kendime bir alt yapı hazırlarsam eramus amacına ulaşmış olurum. Ama hala Almanca çalışmıyorum. Salak kafam... Öğrenim anlaşması denen belgeleri bugün i...

Büyümek zor iş. Ailenden bağımsız yaşamaya başladığında daha net gördüğün bir şey. Onlardan uzaklaşmak istediğim, kızdığım zamanlar çok oldu. Herkesin hataları olur. Ben kendi kendimi idame ettirirken zorlanıyorum, onlar bir aile iki ergen idame ettiriyorlarmış. Ebeveyn olmak zor iş diyorum ben şimdi de. Onlardan uzak olup, kendi kafamı dinleyecek olma fikri bayağı iyi bir fikir gibi görünüyordu. Değilmiş. Bu aralar onları çok özlüyorum. Ailem de ben de sevgi gösterme konusunda iyi değiliz... Söyleyemiyoruz hislerimizi. Utanılacak bir şey sanki! Babam hakkında düşününce kalbim acıyor. Ona borçluymuşum gibi hissediyorum. Neyse bu başka bir blogun konusu. Şu an söylemek istediğim şey sırtımda ağır yükler hissediyor oluşum. Kalbinin götürdüğü yere git... Yaptığım şey bu. İşe yarıyor mu bilmiyorum. Onun hakkında son zamanlarda kafamda soru işaretleri var. Uzun zamandır aşamadığımız bir öfke kontrolü sorunu var. Birini öfkeyle tepki verince susturabileceğini mi zanneder insan? Ben bilmiyo...