Bazen bitmesi gerekir yeni başlangıçlar için
Maalesef başlıktaki gibi umutlu yazamıyorum şimdi. Kalbim param parça. Kafamda bin tane soru. İçimde korku. Durmadan ağlıyorum. Ağlayınca geçecek sanki. Ettiğimiz en büyük kavgaydı ve kırmızı çizgimdi. Neden diye soracaksınız? Bu hayatta beni en iyi tanıyor dediğim kişi bugün bana önce yastıkla vurdu. Sonra sandalyeyle vurmaya yeltendi. Sebebi ise onu tahrik etmemmiş. Sanki bu ona birine vurma hakkını verecekmiş gibi. Bana vurma hakkını verecekmiş gibi... Korktum. Bana gerçekten vuracağını, yüzüm gözüm mor olacağını sandım. Bu hayatta yaşadığım ilk travma zaten buydu. Sevdiklerimin birbirini incitmesi. Onlar da öyle başlamıştı belki? 4. Yıl olacaktı. 1 veya 2. Yıl bana elindeki plastiği fırlattığını ama o zamn duşa kabinde olduğum için zaten gelmeyeceğini söylemişti. Ki ben bunu yine de unutmamıştım. Canımı acıtma isteğiyle yaptığı bir şeydi çünkü. O günden bugüne hiç olmadı. Ama bu akşam... Benim için her şey bitti. Hayatımı böyle bir adamla geçirmem. Ya bana bir gün gerçekten vurursa...